Το 1940 στο Μόντερεϋ της Καλιφόρνιας, ένας επιστήμονας και ένας συγγραφέας επιβιβάστηκαν σε ένα ψαροκάικο για να ξεκινήσουν ένα ταξίδι 4.000 μιλίων στη θάλασσα του Κορτέζ (Κόλπος της Καλιφόρνιας).
Τους ένωνε το ίδιο πάθος για τη ζωή, η αγάπη για το λόγο, ο βαθύς σεβασμός για όλα τα έμβια όντα κι είχαν κι οι δύο τους, την ίδια κοφτερή ματιά.
Σκοπός του ταξιδιού τους ήταν να συλλεξουν τα διαφορετικά είδη ζώων που θα συναντούσαν στο ταξίδι τους, αλλά και να περιγράψουν την περιπέτεια που επρόκειτο να ζήσουν .
Στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού, αλλά και στη διάρκεια της μακράς και βαθειάς φιλίας τους, επηρέασε ο ένας τον άλλον*. 

Ο επιστήμονας, ο Ed Ricketts, ένας νεαρός ταλαντούχος βιολόγος έμαθε να διατυπώνει καλύτερα τις ιδέες του. Ο συγγραφέας, ο John Steinbeck, (που είχε ήδη σπουδάσει στο Πανεπιστήμιου του Stanford θάλασσια βιολογία, χωρίς όμως να πάρει το πτυχίο του), έγινε δραστήριος συλλέκτης θαλασσίων οργανισμών και βοηθούσε συχνά το φίλο του στο Βιολογικό Εργαστήριο Ειρηνικού Ωκεανού, που ο τελευταίος είχει ιδρύσει. Επίσης εμπνεύστηκε από την προσωπικότητά του, ένα πρότυπο που συναντιέται σε πολλούς χαρακτήρες των μυθιστορημάτων του.
Το προϊόν της περιπέτειάς τους δεν ήταν μόνο τα χιλιάδες δείγματα που συνέλλεξαν, αλλά και ένα διήγημα που συνέγραψαν, το "Ημερολόγιο Ταξιδιού από τη Θάλασσα του Κορτέζ". 

O Ricketts στην είσοδο του βιολογικού εργαστηρίου Ειρηνικού

Στο βιβλίο αυτό εξιστορούνται τα καθημερινά γεγονότα που έζησαν, οι δυσκολίες της συλλογής των δειγμάτων, οι διαπραγματεύσεις τους με τους τελωνειακούς υπαλλήλους και τον τοπικό πληθυσμό και πολλά άλλα. Αυτό όμως που κάνει το βιβλίο άξιο να διαβαστεί, ιδιαίτερα από έναν βιολόγο, είναι ο τρόπος με τον οποίο στρέφει την προσοχή του αναγνώστη του, από τους μεμονωμένους θαλάσσιους οργανισμούς που περιγράφονται, στο οικοσύστημα του οποίου αποτελούν πρόσκαιρο μέρος του.

To biology4u μετέφρασε και απέδωσε δύο αποσπάσματα της "Θάλασσας του Κορτεζ" που τα παρουσιάζει στους αναγνώστες του. Στο πρώτο επιχειρείται μια ερμηνεία της ανάγκης του ανθρώπου να ερευνά, ενώ στο δεύτερο ξεδιπλώνεται η οικολογική αντίληψη που απέκτησε ο συγγραφέας, η οποία για πολλούς από τους κριτικούς του, σηματοδότησε όλο το έργο του. Πιστεύουμε ότι σπανίως επιστημονικά αντικείμενα περιγράφηκαν με τόση σαφήνεια και γλαφυρότητα όσο στη "Θάλασσα του Κορτέζ" 
Με τις λαστιχένιες μπότες κινηθήκαμε πέρα από το επίπεδο που αποκαλύφθηκε από την παλίρροια που είχε αποσυρθεί. Μια λασπώδης άμμος έκανε το νερό σκοτεινό όποτε μια πέτρα ή ένα κομμάτι από κοράλλι αναποδογύριζε. Και όπως συμβαίνει πάντοτε όποτε ένας ψάχνει, πολύ σύντομα μας συντρόφεψε ένας αριθμός μικρών παιδιών. Η ίδια η στάση της αναζήτησης, η αργή μετακίνηση με το κεφάλι κάτω, φαίνεται να προσελκύει τους ανθρώπους. «Τι χάσατε;» μας ρωτούν. «Τίποτε»
«Τότε γιατί ψάχνετε;» Και αυτή είναι μια ενοχλητική ερώτηση. Ψάχνουμε για κάτι που φαίνεται αληθινό σε εμάς. Αναζητούμε την κατανόηση, αναζητούμε την αρχή που θα μας εξηγήσει το πρότυπο όλης της ζωής, αναζητούμε τη σχέση ανάμεσα στα πράγματα, με τον ίδιο τρόπο που ο νεαρός άνδρας ψάχνει για ένα ζεστό φως στα μάτια της γυναίκας του και κάποιος άλλος την καυτή ζεστασιά της πάλης. Αυτά τα μικρά παιδιά και οι νεαροί άνδρες στο πλάτωμα που αποκαλύπτει η παλίρροια, δεν γνώριζαν ακόμη ότι θα μπορούσαν να ψάχνουν για τέτοια πράγματα. Τους λέγαμε «Αναζητούμε πολύτιμα πράγματα, αναζητούμε συγκεκριμένα μικρά ζώα». 
Στη συνέχεια τα αγόρια μας βοηθούσαν να ψάξουμε. Μόλις καταλάβουν ότι ψάχνεις κάτι, σου φέρνουν καταπληκτικά πράγματα. Ίσως να θέσαμε σε ενέργεια μια προέκταση της φυσικής τάσης τους. Είναι εύκολο να θυμηθώ πως όταν είμαστε μικροί και στηριγμένοι στην κοιλιά μας έξω από την παλίρροια, τα μάτια μας και το μυαλό μας, μας πήγαιναν τόσο βαθειά, ώστε το μέγεθος και η ταυτότητα των πραγμάτων να χάνονται: Ένα καβούρι ερημίτης αποκτούσε το μέγεθος μας, και ένα μικρό χταποδάκι, το μέγεθος ενός τέρατος. Ύστερα τα φύκια που κυμάτιζαν μας κάλυπταν και εμείς κρυβόμαστε πίσω από ένα βράχο στο βυθό, για να αιφνιδιάσουμε τα ψάρια. Είναι πολύ πιθανό πως εμείς, και ακόμη εκείνοι που διερευνούν το διάστημα χρησιμοποιώντας εξισώσεις, απλώς, αυτό το δέος επεκτείνουμε.

✒✒✒ 

Το ενδιαφέρον μας έγκειται στις σχέσεις που αναπτύσσουν τα ζώα μεταξύ τους. Αν κάποιος παρατηρεί τα πράγματα κάτω από το πρίσμα των σχέσεων, φαίνεται ότι τα διαφορετικά είδη αποτελούν μόνο τα κόμματα σε μια πρόταση, ότι κάθε είδος είναι ταυτοχρόνως η κορυφή και η βάση μιας πυραμίδας, ότι όλη η ζωή είναι σχεσιακή ως το σημείο που μια Αινστάινια σχετικότητα αναδύεται. Και ύστερα όχι μόνο η έννοια άλλα και η αίσθηση για τα είδη γίνεται συγκεχυμένη. Το ένα είδος συγχωνεύεται μέσα στο άλλο, οι ομάδες συνενώνονται σε οικολογικές ομάδες, ώσπου, ότι αντιλαμβανόμαστε ως ζωή, να συναντά και να εισδύει σε ότι σκεφτόμαστε ως άβιο: Πεταλίδα και βράχος, βράχος και γη, γη και δένδρο, δένδρο και βροχή και αέρας. Και οι επιμέρους μονάδες φωλιάζουν μέσα στο σύνολο και είναι αδιαχώριστες από αυτό. Ύστερα κάποιος μπορεί να επιστρέψει στο μικροσκόπιο, την παλίρροια, το ενυδρείο. Όμως τα μικρά ζώα που έχουν βρεθεί έχουν μεταβληθεί, έχουν πάψει να είναι ανεξάρτητα και απομονωμένα. Και είναι ένα παράξενο πράγμα ότι το μεγαλύτερο μέρος του αισθήματος που αποκαλούμε θρησκευτικό, το μεγαλύτερο μέρος της καταφοράς μας, που είναι η πλέον διακριτή, χρησιμοποιηθήσα και επιθυμητή αντίδραση του είδους μας, είναι πράγματι η κατανόηση και η προσπάθεια να πούμε ότι ο άνθρωπος συσχετίζεται με το όλο, με όλη την πραγματικότητα, είτε γνωστή, είτε άγνωστη. Αυτό είναι εύκολο να το λες, όμως αυτό το βαθύ συναίσθημα έφιαξε έναν Ιησού, έναν Άγιο Αυγουστίνο, έναν St. Francis, έναν Roger Bacon, έναν Charles Darwin, και έναν Einstein. Κάθε ένας από αυτούς με το δικό του ρυθμό και με τη δική του φωνή ανακάλυψε και επιβεβαίωσε με κατάπληξη τη γνώση, ό,τι όλα τα πράγματα είναι ένα, και ότι κάθε πράγμα είναι όλα μαζί, πλαγκτόν, χημειοφωταύγεια στη θάλασσα, οι περιστρεφόμενοι πλανήτες και ένα διαστελλόμενο σύμπαν, όλα συνδεδεμένα στο εκτατικό νήμα του χρόνου. Είναι καλό να στρέφουμε το βλέμμα μας από την παλίρροια στα αστέρια και ύστερα πάλι να επιστρέφει στην παλίρροια.

*Η φιλία του Steinbeck με τον Ricketts αποτυπώθηκε και στον "Δρόμο με τις Φάμπρικες". Ο Steinbeck εμπνεύστηκε τον κεντρικό ήρωα του βιβλίου - έναν μοναχικό βιολόγο του οποίου το εργαστήριο βρίσκεται στον δρόμο με τις φάμπρικες - από τον φίλο του Ricketts.