Έβγαλε τα γυαλιά του, τα ακούμπησε στο γραφείο του και ικανοποιημένος από την ολοκλήρωση του 1ου κεφαλαίου του βιβλίου του, αποφάσισε να χαρίσει στον εαυτό του λίγες στιγμές χαλάρωσης. Παραμέρισε τον κλειστό φάκελο που έφερε τον τίτλο «Λολίτα» και ανέσυρε από το τελευταίο συρτάρι του γραφείου του το πλαίσιο με το φελλό και τις καρφιτσωμένες πεταλούδες πάνω του. Ο συγγραφέας Βλαδίμηρος Ναμπόκοφ κάθε βράδυ αντάμειβε τον εαυτό του με την κατάταξη των πεταλούδων που είχε συλλέξει ή του είχαν στείλει φίλοι που γνώριζαν το πάθος που έτρεφε για τα λεπιδόπτερα.

Χαμογέλασε στην ιδέα ότι η ανθρώπινη ψυχή, το αντικείμενο του ως συγγραφέα, μοιραζόταν στην αρχαία ελληνική γλώσσα το ίδιο όνομα που είχαν και οι πεταλούδες που περίμεναν υπομονετικά να πάρουν τη θέση τους στο ξύλινο πλαίσιο. Ξαναφόρεσε τα γυαλιά του, έπιασε με προσοχή μια μικρή καλλονή με ιριδίζοντα φτερά  και έστρεψε πάνω της το μεγεθυντικό φακό του.

 Η ροπαλόμορφη αντέννα της ήταν επαρκές κριτήριο για να την κατατάξει στις Polyommatinae. Όμως και αυτή, παρά το ότι έμοιαζε με όλες τις άλλες, με μια δεύτερη ματιά αποκάλυπτε όλα τα είδη των διαφορών που μπορεί να διακρίνει κανείς στην ταξινομική μονάδα στην οποία ανήκε. Σε άλλες οι πιτσιλιές είχαν στρογγυλό σχήμα, σε άλλες οβάλ, σε άλλες τα μασητικά εξαρτήματα φανέρωναν μια φυτοφάγο και σε άλλες μια εντομοφάγο διατροφή, σε άλλες τα φτερά τους στρογγύλευαν στο τέλειωμά τους, σε άλλες σχημάτιζαν κομψές οξείες γωνίες. Καθώς την κοίταζε υποπτευόταν πόσες  άλλες ιδιομορφίες μπορούσε να κρύβει το μικρό έντομο και μαγευόταν στην σκέψη ότι στα ακροδάκτυλά του κρατούσε κάτι  μοναδικό που δεν είχε υπάρξει ποτέ στο παρελθόν, ούτε επρόκειτο να υπάρξει στο μέλλον. 

Αν και η ενασχόλησή του με την συστηματική δεν ήταν ολότελα ερασιτεχνική, μια και είχε ήδη εργαστεί ως έφορος στο τμήμα λεπιδοπτέρων του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας της Νέας Υόρκης, εντυπωσιαζόταν πάντα  από την ικανότητα του ανθρώπινου μυαλού να γεννά μέσους όρους χαρακτηριστικών, προκειμένου να κατατάξει ένα δείγμα, όπως αυτό που κρατούσε στα χέρια του, στη μια ή την άλλη ταξινομική ομάδα. Δεν μπόρεσε να αποφύγει τη σκέψη μήπως αυτή ανεξάντλητη ποικιλία μορφών, λειτουργιών, προτύπων συμπεριφοράς, που πονοκεφάλιαζε κάθε συστηματικό αντιπροσώπευε μια άνευ νοήματος σπατάλη οργανικής ύλης.   

Άθελά του θυμήθηκε κάτι που είχε διαβάσει πρόσφατα: 

Αν σε έναν οργανισμό που αναπαράγεται αμφιγονικά υπάρχουν 1000 διαφορετικά γονίδια (μια καταφανής υποεκτίμηση δεδομένου ότι η ταπεινή E. coli έχει περισσότερα από 4000 ) και κάθε γονίδιο έχει 10 αλληλόμορφα, ο αριθμός των διαφορετικών συνδυασμών γονιδίων στους γαμέτες είναι 10¹ٰ⁰⁰⁰,  όταν ο αριθμός των διαφορετικών υποατομικών σωματιδίων του σύμπαντος είναι: 10⁷⁸...