Σαν σήμερα, την 4η Δεκεμβρίου του 1908, γεννήθηκε ο Άλφρεντ Χέρσεϋ, ο επιστήμονας που με τη βοηθό του Μάρθα Τσαίηζ διεξήγαγαν το κομψότατο πείραμα τού μπλέντερ, με το οποίο επιβεβαιώθηκε - πέραν πάσης αμφιβολίας - ότι γενετικό υλικό είναι το DNA και όχι οι πρωτεΐνες.
Ας τιμήσουμε λοιπόν την επέτειο γεννήσεώς του, παραθέτοντας ένα απόσπασμα στο οποίο αναφέρεται, από το βιβλίο του επίσης νομπελίστα Φρανσουά Ζακόμπ: "Σμιλεύοντας το εσώτερο άγαλμα".

Πριν το διαβάσετε, να σας προειδοποιήσουμε ότι στο απόσπασμα, εκτός από το πείραμα περιγράφεται και ο Τζέιμς Γουότσον, με έναν σπαρταριστό και ταυτόχρονα ιδιαιτέρως διορατικό τρόπο... 

"Την εποχή εκείνη, για τον Γάλλο φοιτητή που δεν είχε ακόμη εισχωρήσει σ΄ένα Αμερικανικό πανεπιστήμιο, ούτε αντικρύσει τους ενοίκους του, ο Τζιμ Γουότσον ήταν ένα εκπληκτικό πρόσωπο. Μακρύς, κρεμανταλάς, με αραιό μαλλί, είχε ένα αμίμητο ύφος. Αμίμητο, ως προς τον τρόπο που ντυνόταν: πουκάμισο έξω, γόνατα γυμνά, καλτσάκια στους αστραγάλους. Αμίμητο, ως προς τη σαστισμένη όψη του, τη μιμική του: με τα μάτια του πάντα γουρλωμένα και το στόμα πάντα ανοικτό πρόφερε μικρές διακεκομμένες φράσεις που συνοδεύονταν από το επιφώνημα " Α, α ". Αμίμητο επίσης, ως προς τον τρόπο που έφτανε σ' ένα δωμάτιο, που σήκωνε το κεφάλι του σαν κόκκορας που αναζητεί την ομορφότερη κότα του, για να εντοπίσει τον σημαντικότερο από τους παρόντες επιστήμονες, να ορμήσει προς τη μεριά του και να εγκατασταθεί δίπλα του. 

Εκπληκτικό κράμα χοντράδας και φινέτσας. Παιδαριώδους συμπεριφοράς στις υποθέσεις της ζωής και ωριμότητας στις υποθέσεις της επιστήμης. Μέσα στον μικρό κόσμο του φάγου, που ήταν παρών στο συμπόσιο, ο Τζιμ προκάλεσε ένα είδος επανάστασης όταν, αντί να διαβάσει την εισήγηση του Λούρια κούνησε επιδεικτικά μια επιστολή που είχε μόλις λάβει από τον Αλ Χέρσεϋ, μιάν άλλη Αμερικανική βεντέτα του φάγου. Επρόκειτο για ένα αποτέλεσμα. Για ένα πείραμα ξεκάθαρο, αναντίρρητο. Η πρωτεΐνη του φάγου περιέχει θείο, αλλά όχι φωσφόρο, ενώ το DNA περιέχει φωσφόρο, αλλά όχι θείο. Μπορούμε λοιπόν να σημαδέψουμε ειδικά την πρωτεΐνη με ραδιενεργό θείο, το δεύτερο με ραδιενεργό φωσφόρο, και, εν συνεχεία να παρακολουθήσουμε, ύστερα από πρόκληση μολύνσεως, την τύχη καθενός από αυτούς τους ιχνευτές.

Ο Χέρσεϋ και η συνάδελφός του Μάρθα Τσαίηζ, είχαν διαπιστώσει ότι το DNA του φάγου εισχωρούσε μέσα στο βακτηρίδιο κατά τη μόλυνση. Η πρωτεΐνη αντιθέτως έμενε καθηλωμένη στην επιφάνεια από την οποία μπορούσαμε να την αποσπάσουμε με τις δυνάμεις που αναπτύσσονταν από ένα μίξερ της κουζίνας. Εξ ου το αναντίρρητο συμπέρασμα: ο φάγος ήταν καμωμένος από ένα είδος σύριγγας από πρωτεΐνη που περιείχε το DNA και που το ενέχεε μέσα στο βακτηρίδιο κατά τη μόλυνση. Το DNA αρκούσε για να εξασφαλίσει την παραγωγή νέων σωματιδίων του ιού. Η πρωτεΐνη χρησίμευε μόνο για τη μεταφορά και την προστασία του DNA.
Πώς να μη θαυμάσει κανείς τη σ κ λ η ρ ή α π λ ό τ η τ α, τη σ τ υ γ ν ή σ τ ε ρ ε ό τ η τ α ενός τέτοιου πειράματος;"