Το ελεφαντάκι λοιπόν, παρακούγοντας τους γονείς του, ξεκινά ένα ταξίδι για τις όχθες του ποταμού Λιμπόπο, όπου σύμφωνα με τις πληροφορίες ενός πουλιού, θα μπορούσε να πάρει απάντηση στο ερώτημά του.
Στο δρόμο συναντά έναν πύθωνα, που προσπάθησε και αυτός να το αποτρέψει, χτυπώντας το φιλικά με την ουρά του. Το ελεφαντάκι όμως συνέχισε απτόητο το ταξίδι του ώσπου φθάνοντας στον ποταμό είδε στην όχθη κάτι που έμοιαζε με μεγάλο κούτσουρο, που όμως μισάνοιξε το ένα μάτι του για να το δει. Ευγενικό καθώς ήταν ρώτησε το άγνωστο ζώο:
«Συγγνώμη, μήπως έτυχε να δείτε κανέναν κροκόδειλο εδώ γύρω;»
Τότε ο κροκόδειλος του αποκρίθηκε: «Έλα εδώ, μικρέ! Εγώ είμαι ο κροκόδειλος, Γιατί κάνεις τέτοιες ερωτήσεις;» και το ελεφαντάκι έσκυψε στην ακροποταμιά απαντώντας:
«Σας ψάχνω μέρες. Έχετε την καλοσύνη να μου πείτε τι τρώτε;»
«Θα σ’ το πω στ’ αυτί!» απήντησε ο κροκόδειλος.
Τη συνέχεια τη φαντάζεστε…
Ο κροκόδειλος άρπαξε τη μυτούλα του μικρού ελέφαντα, που ως εκείνη την ημέρα δεν ήταν μεγαλύτερη από μπότα, και άρχισε να την τραβά, χαρούμενος που το σημερινό μενού, θα ξεκινούσε με ελεφαντάκι...
Ευτυχώς όμως ο πύθωνας που είχε ακολουθήσει το ελεφαντάκι, το έπιασε και προσπάθησε να το αποσπάσει από τα δόντια του κροκόδειλου. Τραβώντας όμως ο ένας το ελεφαντάκι προς τα νερά του ποταμού και ο άλλος προς την όχθη, η μύτη όλο και μεγάλωνε. Όταν τελικά το ελεφαντάκι τη γλίτωσε, διεπίστωσε ότι η μύτη του, είχε φτάσει τα δύο μέτρα!
Περιμένοντας μάταια να αποκτήσει το κανονικό της μέγεθος μια μύγα το τσίμπησε στην πλάτη. Τότε όμως ήταν που ανακάλυψε ότι δεν ήταν τόσο κακό να έχεις μεγάλη μύτη. Κουνώντας τη μύτη του, που ήταν πλέον προβοσκίδα, απαλλάχτηκε από τη μύγα. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Μπορούσε να πάρει λάσπη από τις όχθες και να τη βάλει στο κεφάλι του για να προφυλαχθεί από τον καυτό ήλιο, αλλά και να αρπάξει ένα μεγάλο μάτσο από χόρτα, να το τινάξει από το χώμα και να το βάλει στο στόμα του, για να κορέσει την πείνα του. Φτάνοντας σπίτι του είδε τη χαρά στο πρόσωπο των γονιών του για την επιστροφή του, αλλά και τη δυσαρέσκειά τους για τη νέα του μύτη.
“Τι μύτη είναι αυτή;” τον ρώτησαν, αποφασισμένοι να του τις βρέξουν για την απερισκεψία του. Γρήγορα όμως, όταν το ελεφαντάκι άρχισε να τους δείχνει τα πλεονεκτήματα της νέας του μύτης, εντυπωσιάστηκαν τόσο, ώστε να σπεύσουν στον ποταμό Λιμπόπο για να την αποκτήσουν. Έτσι κι έγινε κι έκτοτε, όλοι οι ελέφαντες έχουν τη μεγάλη μύτη του μικρού ελέφαντα με την ακόρεστη περιέργεια…
Αυτή λοιπόν ήταν η σύνοψη του παραμυθιού του Kipling. Αν αναρωτιέστε τι σχέση έχει με τη Βιολογία, είναι απλό. Απηχεί την πεποίθηση του συγγραφέα για την κληρονομικότητα των επίκτητων χαρακτηριστικών του Λαμάρκ, που αν και στις αρχές του 20ου αιώνα ήταν σε αποδρομή, επεβίωνε ακόμη.
Και αν αναρωτιέστε τι σχέση έχει με τη σημερινή ημέρα, επίσης είναι απλό. Σαν σήμερα την 17η Ιανουαρίου του 1834 γεννήθηκε ο Γερμανός βιολόγος August Weismann ο οποίος με τη "Θεωρία της συνέχειας του βλαστικού πλάσματος" που διετύπωσε το 1866 και το περίφημο (αν και απλοϊκό με τα σημερινά μάτια) πείραμα της αποκοπής της ουράς 68 ποντικών για 5 διαδοχικές γενιές - χωρίς να προκύψει κανένας απόγονος από τους 901 συνολικά που να έχει ... κομμένη ουρά - κατέρριψε την υπόθεση της κληρονομικής μεταβίβασης των επίκτητων χαρακτηριστικών.
Καλημέρα σας.
Αναρτήσεις
