Το πρωινό της 21ης Φεβρουαρίου του 1953 ο James Watson εμφανίστηκε νωρίς στο γραφείο του Πανεπιστημίου του Cambridge που μοιραζόταν με τον συνεργάτη του Francis Crick. 

Τις προηγούμενες ημέρες είχε υποστηρίξει σθεναρά στον φίλο του, το ενδεχόμενο οι δύο κλώνοι του μορίου του DNA να συγκρατούνται συνδεδεμένοι λόγω των δεσμών που αναπτύσσονται μεταξύ ζευγών βάσεων του ίδιου είδους (A με Α, Τ με Τ, G με G, C με C). Δεν είχε όμως καταφέρει να τον πείσει, καθώς προσέκρουε στις εύλογες αντιρρήσεις του, ότι η υπόθεση εκτός του αντέβαινε στους κανόνες του Chargaff (Α=Τ, G=C), οδηγούσε στην παραδοχή ενός μορίου με ανομοιόμορφο πάχος κατά μήκος του, πράγμα που από κανένα πειραματικό δεδομένο δεν προέκυπτε. Προσπαθώντας λοιπόν εκείνο το πρωινό να λύσει τον γρίφο, του πώς ένα δίκλωνο μόριο θα μπορούσε να συγκρατηθεί στο χώρο, και δοκιμάζοντας διάφορες πιθανές διαμορφώσεις, ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι ένα ζευγάρι Α-Τ, έχει παρόμοιο μήκος με ένα ζευγάρι G-C και όπως έγραψε αργότερα:
 
Το ηθικό μου εκτινάχτηκε στα ύψη, διότι συνειδητοποίησα ότι πλέον είχαμε την απάντηση στο αίνιγμα, γιατί ο αριθμός των πουρινών είναι ίσος με τον αριθμό των πυριμιδινών. Ξαφνικά, οι κανόνες του Chargaff ξεπήδησαν ως μια συνέπεια της δίκλωνης δομής του DNA.

Όταν λίγο αργότερα έφτασε στο γραφείο τους ο Crick, βρήκε έναν αναστατωμένο Watson να τον περιμένει για να του ανακοινώσει την υπόθεσή του. Ο Crick τη δέχτηκε στη στιγμή και οι δύο φίλοι στρώθηκαν στη δουλειά, αφιερώνοντας τις ημέρες που ακολούθησαν, στην κατασκευή ενός μοντέλου που θα ικανοποιούσε όλα τα ερευνητικά δεδομένα για τη δομή του μορίου.

Όταν το μοντέλο ολοκληρώθηκε, ζήτησαν από έναν συνάδελφό τους να ειδοποιήσει τον Wilkins για την κατασκευή του και να επισκεφθεί το γραφείο τους για να το δει. 
Ο Wilkins είδε το μοντέλο και του άρεσε. Φεύγοντας όμως από το γραφείο τους, και αφού είχε κρατήσει λεπτομερείς σημειώσεις για τα χαρακτηριστικά του, τους είπε ότι θα έπρεπε να εξετάσει αν συμφωνεί με τα δεδομένα των περιθλασιογραμμάτων, που αυτός και η Rosalind Franklin, είχαν κάνει.

Δύο ημέρες αργότερα τους ανεκοίνωσε πως τόσο τα δεδομένα της Franklin, όσο και τα δικά του, επαλήθευαν το μοντέλο...

Και μερικές μέρες αργότερα με μια επιστολή που έφυγε από το γραφείο τους προς το περιοδικό Nature, η ανθρωπότητα θα μάθαινε πως ένα νέο κεφάλαιο είχε ανοίξει στην ιστορία της επιστήμης και του πολιτισμού της.