Η φεγγαρόλουστη βραδιά της 1ης Απριλίου του 1983 βρήκε τον Kury Mullis, έναν βιολόγο - υπάλληλο μιας μικρής εταιρείας βιοτεχνολογίας - να οδηγεί κατευθυνόμενος προς το εξοχικό σπίτι που διατηρούσε, στη βόρειο Καλιφόρνια. Η διάθεσή του δεν ήταν καλή. Κι ο μόνος άνθρωπος με τον οποίο θα μπορούσε να μοιραστεί τις σκέψεις του, ήταν η χημικός φίλη του, που κοιμόταν ήσυχα δίπλα του. 

Ήταν κουρασμένος. Στο μυαλό του γυρόφερναν τα περιστατικά της ημέρας στο εργαστήριο και τον αποκαρδίωνε η σκέψη ότι είχε περάσει, μια ακόμη πληκτική εβδομάδα, ασχολούμενος με τη σύνθεση μικρών θραυσμάτων DNA, που τα ερευνητικά ινστιτούτα παρήγγελναν στην εταιρεία του, αντί να ασχολείται με κάτι που ταίριαζε περισσότερο στην ανήσυχη και δημιουργική ιδιοσυγκρασία του.

Τότε, άστραψε ξαφνικά στο μυαλό του η ιδέα ότι τα θραύσματα αυτά θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να "πατήσει" πάνω τους η αντιγραφή ολόκληρου του μορίου του DNA. Η ιδέα ήταν τόσο συναρπαστική, ώστε από τον φόβο να μην την ξεχάσει σταμάτησε το αυτοκίνητό του στην άκρη του δρόμου, κι άρχισε να σημειώνει στο καρνέ του, ένα πρόχειρο πρωτόκολλο για τη διεξαγωγή της. Όταν τελείωσε, ξύπνησε την κοπέλα του και άρχισε να της εξηγεί την τεχνική που είχε επινοήσει καθώς και τις εκπληκτικές συνέπειες  της εφαρμογής της. Αν ήταν σωστή, αν δούλευε, θα επετύγχανε το ακατόρθωτο. Θα έδινε στους βιολόγους τη δυνατότητα να παράγουν, γρήγορα και με ακρίβεια, πολύ μεγαλύτερες ποσότητες του DNA, του ιερού δισκοπότηρου που απαιτεί η έρευνά τους,  απ' ότι οι τεχνικές αντιγραφής του σε καλλιέργειες βακτηριδίων. 

Την επόμενη βδομάδα, θέτοντας σε εφαρμογή την τεχνική του, στην οποία εκτός από τα θραύσματα DNA χρησιμοποίησε και μια ανθεκτική στη θερμότητα DNA πολυμεράση - που ο Thomas Brock, ένας οικολόγος ερευνητής είχε αποσπάσει, 20 περίπου χρόνια πριν από βακτήρια που διαβιούν στις θερμοπηγές - διαπίστωσε πως ήταν ορθή. Με την τελειοποίηση της τεχνικής αυτής που ονομάζεται PCR ή (από το Polymerase Chain Reaction - Αλυσιδωτή Αντίδραση Πολυμεράσης), προσέφερε στην ανθρωπότητα ένα επαναστατικό εργαλείο. Το εργαλείο αυτό, δεν θα έδινε στους ερευνητές, απλώς τη δυνατότητα να αντιγράφουν in vitro, γρήγορα και με ακρίβεια το μόριο του DNA. Πολύ περισσότερο, θα τους έδινε τη δυνατότητα να μην αντιγράφουν "τυφλά" το μόριο, αλλά συγκεκριμένα τμήματά του. Έτσι η τεχνική αυτή, εκτός από γεννήτρια αντιγράφων του DNA, είναι και μια τεχνική ανίχνευσης συγκεκριμένων αλληλουχιών του, που αποτελούν μέρος του γονιδιώματος του οργανισμού από τον οποίο προέρχονται ή του γονιδιώματος των μικροβίων και ιών, με τους οποίους ο οργανισμός αυτός έχει μολυνθεί. 

Χάρη στην τεχνική αυτή, για την οποία  ο Mullis βραβεύτηκε με βραβείο Νόμπελ το 1993, επιταχύνθηκε η αλληλουχοποίηση του DNA στο Πρόγραμμα Αλληλουχοποίησης του Ανθρώπινου Γονιδιώματος, υποβοηθήθηκε η διάγνωση ιικών και βακτηριακών μολύνσεων και γενετικών νοσημάτων, η ταυτοποίηση ατόμων στην εγκληματολογική έρευνα, η μελέτη της δομής των γονιδίων, η αποσαφήνιση φυλογενετικών σχέσεων μεταξύ οργανισμών, η ιχνηλάτηση προϊόντων που προέρχονται από την παράνομη θήρευση προστατευομένων ειδών, η διερεύνηση της πατρότητας και προέκυψαν πολλές άλλες εφαρμογές της. 

Η PCR, επιβεβαιώνοντας τις προβλέψεις του Mullis, διαδόθηκε γρήγορα - γρηγορότερα, από οποιαδήποτε άλλη - στα εργαστήρια Μοριακής Βιολογίας. Ο ίδιος δεν κέρδισε πολλά από την εμπορική διάθεση του συγκλονιστικού επιτεύγματος του, καθώς τα δικαιώματα της εφαρμογής της, ανήκαν κατά ένα μεγάλο μέρος στην οποία εργαζόταν. Κέρδισε όμως μεγάλη επιστημονική αναγνώριση που επισφραγίστηκε με την απονομή του βραβείου Nobel. 
Αυτής λοιπόν της αναγνώρισης ίσως ο Mullis δεν έκανε χρηστή χρήση. Απήλαυσε τη δημοσιότητα και την επιτυχία του ζώντας έναν θορυβώδη βίο, που εκτός από τις διασκεδάσεις, περιελάμβανε και μερικές αμφιλεγόμενες δηλώσεις του, στις οποίες υποστήριξε την Αστρολογία, αμφισβήτησε την κλιματική αλλαγή και την πρόκληση του AIDS από τον ιό HIV...