Την 2α Απριλίου του 1953 οι Watson και Crick υπέβαλαν στο περιοδικό Nature, ένα δακτυλόγραφο που έμελε να αποτελέσει τη ληξιαρχική πράξη γεννήσεως της Μοριακής Βιολογίας: Ήταν η εργασία τους με την προτεινόμενη δομή του DNA, την οποία το περιοδικό ενέκρινε και δημοσίευσε ταχύτατα, 23 ημέρες μετά.

Στο άρθρο δεν θα παρουσιάσουμε το επίτευγμα, τη δημοσίευσή του και την επίδραση που ήσκησε στην επιστήμη της ζωής. Θα παρουσιάσουμε μια ιδιαίτερη πτυχή της ιστορίας, η οποία αφορά στο εμβληματικό σχέδιο της δίκλωνης έλικας και στη δακτυλογράφηση της εργασίας.

Το σχέδιο λοιπόν, που έχει χαρακτηριστεί ως το διασημότερο επιστημονικό σχέδιο του 20ου αιώνα - και έχει μείνει απαράλλαχτο από την πρώτη δημοσίευσή του - το φιλοτέχνησε η σύζυγος του F. Crick η καλλιτέχνης Odile Crick. Η Odile γεννήθηκε στο Norfolk, την 11η Αυγούστου του 1920, και ήταν κόρη ενός κοσμηματοπώλη και της Γαλλίδας συζύγου του. Σπούδασε Τέχνες στη Βιέννη τη δεκαετία του 1930 και ενώ σκόπευε να συνεχίσει τις σπουδές της στη Σορβόννη, το ξέσπασμα του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου ανέτρεψε τα σχέδιά της. 

Επιστρέφοντας στη Βρετανία εντάχθηκε στο Γυναικείο Σώμα της Βασιλικού Ναυτικού και αρχικά εργάστηκε ως οδηγός φορτηγών. Όταν οι υπεύθυνοι πληροφορήθηκαν ότι   μιλούσε άπταιστα γερμανικά, προσελήφθη από το Βρετανικό Ναυαρχείο στο τμήμα αποκρυπτογράφησης και μετάφρασης γερμανικών ραδιοφωνικών εκπομπών και εγγράφων. Εκεί ήταν που γνώρισε τον μελλοντικό σύζυγό της, ο οποίος μετείχε σε μια ομάδα επιστημόνων η οποία σχεδίαζε μαγνητικές και ακουστικές νάρκες.


Από αριστερά προς τα δεξιά: Anne Cullis, Francis Crick, Don Caspar, Aaron Klug, Rosalind Franklin, Odile Crick and John Kendrew (Ισπανία 1956 - Διεθνές συνέδριο Κρυσταλλογραφίας)

Το ζευγάρι παντρεύτηκε το 1949 και μετά τον γάμο του μετακόμισε στο Κέιμπριτζ στο Πολυτεχνείου του οποίου προσελήφθη η Odile. H Odile ανέπτυξε φιλικές σχέσεις με τους συνεργάτες του συζύγου της, και ιδιαίτερα με τους Watson και Wilkins, αλλά και με τη Rosalind Franklin στην οποία συμπαραστάθηκε κατά την ανάρρωσή της, μετά τις εγχειρήσεις καρκίνου των ωοθηκών στις οποίες είχε υποβληθεί. 

To σχέδιο - διά χειρός Fransis Crick- από το
οποίο κατατόπιστηκε η Odile.

Όπως αφηγήθηκε ο Crick, οι συζητήσεις στο σπίτι για τα διάφορα συμβάντα του εργαστηρίου, ήταν τόσο συχνές, ώστε να αναρωτιέται, αν η καλλιτέχνις σύζυγός του είχε αρχίσει να κουράζεται με τα επιστημονικά θέματα που τις ανέλυε. Αποδείχτηκε ότι δεν ήταν έτσι. Και πράγματι μια από τις ημέρες κατά τις οποίες αυτός και ο Watson συνέγραφαν την εργασία τους, συνειδητοποίησαν την ανάγκη, το δακτυλόγραφο που θα έστελναν στο Nature, να συνοδεύεται από ένα σχήμα του μοντέλου τους. Ατυχώς όμως ούτε ο Crick, ούτε ο Watson ήταν ικανοί να σύρουν, έστω και μια ίσια γραμμή στο χαρτί. Έτσι ο κλήρος έπεσε στην Odile, η οποία δέχτηκε με προθυμία να ακούσει τις λεπτομέρειες του μοντέλου και να τις αποτυπώσει στο σχέδιό της. Το αποτέλεσμα ήταν ένα λιτό και κατατοπιστικό σχέδιο, το οποίο αν και δεν έδειχνε τις θέσεις των διαφορετικών ατόμων ήταν κομψό και ακριβές, ώστε να έχει ανατυπωθεί εκατομμύρια φορές σε άρθρα, βιβλία και εγκυκλοπαίδειες και να αποτελεί το πρότυπο με βάση το οποίο παράχθηκαν μεταγενέστερα.

Η Odile, όπως είχε δηλώσει ο Michael Crick, γιος του Crick, από τον προηγούμενο γάμο του, ποτέ δεν ήθελε να κάνει... ντόρο για τη συμβολή της στην επιτυχία των δύο επιστημόνων. Το ίδιο, συνέβη με την αδελφή του Watson, Betty στην οποία οι δύο νομπελίστες ανέθεσαν τη δακτυλογράφηση της εργασίας τους.

Αυτή λοιπόν είναι η ιστορία μιας καλλιτέχνιδος που ενώ επιτηδευόταν κυρίως στη ζωγραφική γυμνών, έκανε δυο εξαιρέσεις. Η μια ήταν αυτή που αναφέραμε και η δεύτερη, ένα σχέδιο που συνόδευε άρθρο του συζύγου της στο περιοδικό Nature, με θέμα τη συνείδηση.  Η Odile απεβίωσε τον Οκτώβριο του 2007.

Σκίτσο του Crick από τη σύζυγό του