Η ιστορία των επιστημονικών επιτευγμάτων δεν είναι γραμμική και συχνά, ανάμεσα στους επιστήμονες που  αναμείχθησαν στην πραγματοποίησή τους,  δύσκολα ξεχωρίζει αυτός που είχε την κυριότερη συμβολή ή την αναμφισβήτητη προτεραιότητα. 



Μια τέτοια περίπτωση είναι η περίπτωση των δακτυλικών αποτυπωμάτων και κεντρικός ήρωάς της είναι ένας Σκώτος ιατρός, ο   πρώτος που ανεκάλυψε τη μοναδικότητα τους, ώστε να εισηγηθεί την αξιοποίησή τους, ως αξιόπιστων τεκμηρίων για την ταυτοποίηση ενόχων, αλλά και νεκρών θυμάτων, κατά την εγκληματολογική έρευνα.
Ο ιατρός αυτός που ονομαζόταν Henry Faulds, γεννήθηκε  την 1η Ιουνίου του 1843 και το 1858, μετά την οικονομική κατάρρευση της οικογένειάς του εγκαταλείπει το σχολείο και τον βρίσκουμε στην Γλασκώβη να εργάζεται ως υπάλληλος σε έναν κατασκευαστή εσαρπών.

Το 1864 όμως συνειδητοποιώντας την ημιτελή εκπαίδευσή του αποφασίζει να παρακολουθήσει στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης, μαθήματα Μαθηματικών, Αρχαίων Ελληνικών, Λατινικών και Λογικής και 4 χρόνια αργότερα, ανακαλύπτοντας το ενδιαφέρον του για την Ιατρική εγγράφεται στο Κολλέγιο Antersen, από το οποίο αποφοιτά. με έπαινο το 1871.

Ο Faulds το 1873, λαμβάνει μέρος, ως ιατρός, σε μια ιεραποστολική δράση της Εκκλησίας της Σκωτίας, στην Ινδία και επιστρέφοντας από αυτήν τον αμέσως επόμενο χρόνο, ξεκινά, την επόμενη αποστολή του, ως μέλος πλέον της Πρεσβυτεριανής Εκκλησίας της Αγγλίας, στην Ιαπωνία.

Henry Faulds

Φθάνοντας στο Τόκυο, ιδρύει το Νοσοκομείο Tsukiji, αρχίζει να μαθαίνει Ιαπωνικά και στα επόμενα χρόνια, έχει αποκτήσει μεγάλη φήμη, ώστε να προσληφθεί ως ιατρός του Αυτοκρατορικού Οίκου και να διδάσκει μαθήματα Φυσιολογίας, αντισηψίας αλλά και Δαρβινισμού στους Ιάπωνες φοιτητές.

Όμως διευθύνει και το Νοσοκομείο του με μεγάλη επιτυχία, με συνέπεια ο αριθμός των ασθενών που προσέφευγαν στις υπηρεσίες του, το 1882 να φθάσει τους 15.000 ετησίως.
Τότε λοιπόν γνωρίζεται και αναπτύσσει φιλία με τον Αμερικανό αρχαιολόγο Edward S. Morse, ο οποίος είχε διακριθεί στη μελέτη των χειροποίητων αγγείων από πηλό, που έφερνε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη.

Ο Faulds, που από την εργασία του ως υπάλληλος στον κατασκευαστή εσαρπών είχε αναπτύξει τη δεξιότητα να παρατηρεί και να συγκρίνει τα σχεδιαστικά πρότυπα τους, πρόσεξε ότι τα αποτυπώματα που είχαν αφήσει πάνω στον πηλό οι τεχνίτες, πριν 2.000 χρόνια ήταν μοναδικά.

Αποφασίζει τότε να διεξἀγει ένα πείραμα με τους φοιτητές του. Λαμβάνει τα δακτυλικά αποτυπώματά τους και στη συνέχεια με ένα ξυραφάκι, αφαιρεί από το δάκτυλο τις δερματογλυφές, ώστε το δάκτυλο να μην αφήνει πλέον κανένα αποτύπωμα. Όταν αργότερα, οι δερματογλυφές αναδημιουργήθηκαν, το αποτύπωμα που άφηνε το δάκτυλο, ήταν το ίδιο με το αρχικό, πράγμα που σημαίνει ότι τα πρότυπα που αφήνουν οι δερματογλυφές μας, εκτός από μοναδικά είναι και μόνιμα, διά βίου χαρακτηριστικά μας.

Έτσι ο Faulds συλλαμβάνει την ιδέα της αξιοποίησής τους, στην εγκληματολογία (ταυτοποίηση πτωμάτων και ενόχων) και αναζητώντας βοήθεια στην προώθηση της ανακάλυψής του, το 1880 αποτείνεται στον Κάρολο Δαρβίνο. Ο Δαρβίνος δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία στην επιστολή του Faulds, την προωθεί όμως στον εξάδελφό του Francis Galton.


Τον ίδιο χρόνο ο Faulds στέλνει στο περιοδικό Nature ένα άρθρο με τίτλο: "Επί των αυλάκων του δέρματος του χεριού", το οποίο δημοσιεύεται την 28η Οκτωβρίου του 1880, και ήταν το πρώτο επιστημονικό άρθρο στο οποίο προσδιοριζόταν η μοναδικότητα και η χρήση των δακτυλικών αποτυπωμάτων. 
Ὀμως ἐνα μήνα μετά ένας ανώτατος δημόσιος λειτουργός που υπηρετούσε στην Ινδία, ο William Herschel, απέστειλε στο Nature, μια επιστολή με την οποία διατεινόταν ότι χρησιμοποιούσε, εδώ και 20 χρόνια, τη μέθοδο της δακτυλοσκόπησης, ως ένα είδος υπογραφής. Το 1886 ο Faulds επιστρέφοντας στην Αγγλία, επισκέπτεται την Scotland Yard και προτείνει την αξιοποίηση της μεθόδου του, στην εξιχνίαση εγκλημάτων, την οποία η αστυνομική υπηρεσία απορρίπτει.

Δύο χρόνια αργότερα τον Faulds περιμένει μια ακόμη δυσάρεστη τροπή στην αναγνώριση της ανακάλυψής του. Το 1888 ο Galton, με έγγραφό του στη Βασιλική Εταιρεία αναγνωρίζει προτεραιότητα στην εργασία του Herschel, πράγμα που πυροδοτεί την έναρξη μιας επιστημονικής διαμάχης μεταξύ των Faulds και Herschel, που λήγει το 1917 όταν ο Herschel παραδέχτηκε με δεύτερο άρθρο του στο Nature, ότι ο Faulds, πρώτος είχε προτείνει την ιατροδικαστική χρήση των δακτυλικών αποτυπωμάτων. Το άρθρο όμως πέρασε απαρατήρητο, καθώς την ιδέα του Faulds την είχαν ήδη οικειοποιηθεί εκτός από τον Herschel, και ο Galton-ο οποίος εξέδωσε το 1892 ένα βιβλίο σχετικό με τη χρήση των δακτυλικών αποτυπωμάτων, χωρίς να κάνει καμία αναφορά στον Faulds - και ο Edward Henry, ένας πρώην συνεργάτης του Galton, ο οποίος ίδρυσε το Τμήμα Δακτυλοσκοπίας στην Scotland Yard.

Ο Faulds μετά την επιστροφή του στη Βρετανία εργάστηκε ως χειρουργός. Απεβίωσε την 19η Μαρτίου του 1930 βαθύτατα πικραμένος για την έλλειψη αναγνώρισης του έργου του.