Γ ιατί μας αρέσει να διαβάζουμε ιστορίες; ρωτά ο δημοσιογράφος τον Διονύση Σαββόπουλο. Κι εκείνος απαντά: "Μας αρέσει γιατί ο κόσμος είναι ένα χάος και οι ιστορίες τον βάζουνε σε τάξη".
Δεν είναι η μοναδική φορά που ένας καλλιτέχνης, ή γενικότερα η Τέχνη, με τον αυθαίρετο τρόπο τους, δίνουν απαντήσεις που βρίσκονται πολύ κοντά στην πραγματικότητα ή μερικές φορές, την προαναγγέλουν. Μην πούμε πολλά για να το αποδείξουμε. Φτάνει το παράδειγμα των μυθιστορημάτων του Ιουλίου Βερν, αλλά και του Άγγλου ποιητή Κόλεριτζ, ο οποίος προανήγγειλε την ιδέα της Εξέλιξης του Ανθρώπου, καμιά σαρανταριά χρόνια πριν τον Δαρβίνο (σε μια διάλεξή του είχε υποστηρίξει πως: Η ανθρώπινη φυλή … δημιουργήθηκε από πιθήκους που πέρασαν μέσα από διαδοχικές φάσεις εξέλιξης). 
Κατά αρκετούς η απάντηση του φιλτάτου Νίονιου, ίσως βρίσκεται πολύ κοντά στην επιστημονική και δη, εξελικτική εξήγηση. 

Η ομιλία μας, όπως προς το παρόν συνάγεται από τη μελέτη των ανατομικών και νευροβιολογικών προϋποθέσεων για την ανάπτυξή της, έχει μια σχετικά πρόσφατη ιστορία 50.000 ή και 10.000 χρόνων πριν. Είναι αμφίβολο αν θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε και να εξελιχτούμε περαιτέρω, χωρίς ένα όργανο που θα μας βοηθούσε να συνεννοούμαστε και να συνεργαζόμαστε για την εξεύρεση πόρων, την προειδοποίηση και αντιμετώπιση απειλών κ.ά. Επίσης είναι αμφίβολο αν θα μπορούσαν να δημιουργηθούν και να είναι βιώσιμες, όχι μόνο οι πρώτες ανθρώπινες κοινότητες, αλλά και οι σύγχρονες κοινωνίες, χωρίς την κοινά αποδεκτή νοηματοδότηση-αυτό που λέει ο Σαββόπουλος, ότι οι ιστορίες βάζουν τον κόσμο σε τάξη-του κόσμου που μας περιβάλλει.
Αν λοιπόν η προσέγγιση αυτή είναι ορθή, τότε το ότι μας αρέσει να διηγούμαστε, να γράφουμε και να ακούμε ιστορίες, δεν είναι παρά μια προσαρμογή που είναι συστατικό της επιτυχίας της εξελικτικής εποποιίας μας.

Όμως υπάρχουν και διαφορετικές απόψεις. Κατ’ αυτές είναι ενδεχόμενο η ανάπτυξη του λόγου να είναι παραπροϊόν της εξέλιξής μας, η οποία θα μπορούσε να προχωρήσει και άνευ αυτού. Άλλωστε τι μας είχε μάθει στην προηγούμενη ανάρτηση ο Κρικ; Ότι ο Θεός-σ.σ. εννοεί η Εξέλιξη- δεν είναι μηχανικός, δουλεύει χωρίς σχέδιο, αξιοποιώντας το σκόρπιο και στην πλειονότητά του επιζήμιο ή τέλος πάντων μη χρήσιμο υλικό που του (της) παρέχουν οι μεταλλάξεις.
Φυσικά η σελίδα δεν έχει το υπόβαθρο να απορρίψει διαρρήδην την τελευταία άποψη. Αλλά μεταξύ μας, στο χαώδες και ραγδαία μεταβαλλόμενο πεδίο της Εξέλιξης του ανθρώπου, πόσος χώρος για βεβαιότητες υπάρχει; Δύσκολα, λοιπόν η σελίδα μπορεί να φανταστεί ότι ένα τόσο καίριο χαρακτηριστικό του ανθρώπου, χαρακτηριστικό που οδήγησε στη δημιουργία των μεγάλων πολιτισμών, μπορεί να είναι παραπροϊόν της Εξέλιξης ή εξελικτικώς ουδέτερο.

Μέχρι λοιπόν να λυθεί το πρόβλημα, αν δηλαδή η ομιλία- ευρύτερα ο λόγος- αποτελεί εξελικτική προσαρμογή, μπορούμε να αναρωτιόμαστε για κάτι πιο στέρεο. Το πώς δηλαδή εξελίχθηκε η αγαπημένη μας αφήγηση στον ανθρώπινο και τελευταία, τεχνολογικό πολιτισμό που αναπτύξαμε. Γι΄αυτό όμως θα μιλήσουμε μια επόμενη φορά.