Πριν 17 χρόνια η Μπιορκ είχε σταθεί στη μέση του Ολυμπιακού Σταδίου για να τραγουδήσει την Ωκεανία, ένα δικό της τραγούδι με το οποίο άνοιγε η τελετή ενάρξεως των 28ων Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, που μετά από 108 χρόνια επέστρεφαν στον τόπο στον οποίο γεννήθηκαν. 
Αν δεν με απατά η μνήμη μου, δεν υπήρχε υποτιτλισμός, ώστε οι θεατές να μπορούν να διαβάσουν τους στίχους του τραγουδιού. Και να υπήρχε όμως, είναι αμφίβολο, αν θα τους διάβαζαν αφού η προσοχή τους ήταν στραμμένη στο φόρεμα της καλλιτέχνιδος, το οποίο αναπτυσσόταν εντυπωσιακά, σαν τα κύματα της θάλασσας, μέχρι να σκεπάσει τους αθλητές...
Αναζήτησα λοιπόν τους στίχους του τραγουδιού αυτού, κι όταν τους βρήκα, μου φάνηκαν μεγαλειώδεις. Πρόκειται στην πραγματικότητα για έναν ύμνο για την Εξέλιξη, τον μοναδικό μάλλον ύμνο, απ΄όσο γνωρίζω, που έχει συντεθεί και τραγουδηθεί για την εποποιία της ζωής που περιλαμβάνει και τον άνθρωπο. 
Πριν παραθέσω την πρώτη στροφή του τραγουδιού-σε μια απόπειρα κατά το δοκούν μετάφρασης-να υπενθυμίσω ότι οι αυτοί οι Ολυμπιακοί αγώνες βρήκαν και άλλον τρόπο να τιμήσουν το πέρασμα της ανθρωπότητας στον αιώνα της μοριακής βιολογίας: ήταν το τεράστιο ολόγραμμα του DNA που ορθώθηκε καταμεσής του σταδίου, για να γεμίσει με υπερηφάνεια τα στήθη των βιολόγων, αλλά και για να συμπυκνώσει όλο το δέος και την ελπίδα, που γεννούσε η ολοκλήρωση της αλληλουχοποίησης του ανθρώπινου γονιδιώματος. 

Πολλά είπαμε όμως. Διαβάστε την πρώτη στροφή του τραγουδιού. Νομίζω πως θα σας αρέσει. 

“Μια ανάσα μόνο από τη μητέρα Ωκεανία
τα ευκίνητα πόδια σας αφήνουν τα ίχνη τους στην άμμο μου.
Καλά τα καταφέρατε
από τότε που αφήσατε την υγρή αγκαλιά μου
και συρθήκατε στις ακτές…
Κάθε αγόρι είναι ένα φίδι, είναι ένας κρίνος
κάθε μαργαριτάρι είναι ένας λύγκας, είναι ένα κορίτσι.
Γλυκά σαν αρμονία που γίνεται σάρκα
χορεύετε δίπλα μου
υπέροχα παιδιά”