Χρωστάει πολλά η βιολογία στους φυσικούς; Μάλλον ναι θα λέγαμε αν κρίνουμε από το πόσοι, που σήμερα αναγνωρίζουμε ως βιολόγους υπήρξαν, κατά τις βασικές σπουδές τους, ή στην αρχή της καριέρας τους, φυσικοί. Ο κατάλογος είναι μακρύς και περιλαμβάνει εξέχουσες προσωπικότητες της επιστήμης και νομπελίστες, όπως για παράδειγμα ο Φράνσις Κρικ και ο Μαξ Ντελμπρούκ.
Με τον τελευταίο, έτυχε να ασχοληθώ κάπως περισσότερο τα δύο τελευταία χρόνια, πρώτα εξ αφορμής της συγγραφής του βιβλίου: “Η Γενετική σε δύσκολους καιρούς και τόπους” που εκδόθηκε από τις εκδόσεις ΣΑΒΒΑΛΑ και στη συνέχεια με αφορμή την επιμέλεια του βιβλίου, που σας παρουσίασα στις τελευταίες αναρτήσεις, “Η κοινωνία των γονιδίων”, που εκδόθηκε από τις εκδόσεις ΡΟΠΗ.

Φράνσις Κρικ


Μαξ Ντελμπρούκ

Ας επιστρέψουμε όμως στον Ντελμπρούκ, για να πούμε ένα δύο πράγματα, αναφορικά με την ιστορία του και δηλωτικά της επιστημονικής του οντότητας.
Σε ηλικία 26 ετών εγκατέλειψε τον δάσκαλό του Νιλς Μπορ, τον συνάδελφό του Γκιόργκι Γκάμοφ-τον φυσικό και κοσμολόγο που συνέβαλε στην αποκρυπτογράφηση του γενετικού κώδικα-και το Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης, για να κάνει τι; Για να ακολουθήσει στα 1932 τον Νικολάι Τιμοφέγιεφ-Ρεσσόφσκι, έναν σπουδαίο Ρώσο γενετιστή που εργαζόταν στο Βερολίνο, ελκόμενος τόσο από την προσωπικότητα του γενετιστή, όσο και από τα αντικείμενο της γενετικής.

Τιμοφέγιεφ- Ρεσσόφσκι

Η πικρή ιστορία του Τιμοφέγιεφ-Ρεσσόφσκι περιγράφεται στο πρώτο βιβλίο. Ο σημαντικός αυτός επιστήμονας συνελήφθη το 1945, λίγο μετά την είσοδο των συμπατριωτών του, στο Βερολίνο και μετά μια δίκη παρωδία, στην οποία κατηγορήθηκε για προδοσία, οδηγήθηκε στα αποτρόπαια γκούλαγκ, που υπέσκαψαν την υγεία του. Δεν αποκατάσταθηκε, παρά μόνον μετά το θάνατό του…
Οι δύο τους λοιπόν, μαζί με έναν συνεργάτη τους τον Ζίμμερ, το 1935 δημοσίευσαν σε ένα μικρής κυκλοφορίας πανεπιστημιακό περιοδικό μια εργασία που έγινε γνωστή, από το χρώμα του εξωφύλλου της, ως “Πράσινο Φυλλάδιο”. Στην εργασία αυτή εξέθεταν μια σειρά πειραμάτων, με χρήση ακτίνων Χ, με τα οποία-πολύ μπροστά από την εποχή τους-αποδείκνυαν τη μοριακή υπόσταση του γονιδίου.

Το πράσινο φυλλάδιο, πέρασε μάλλον απαρατήρητο από τους συγχρόνους τους, εξαιρουμένου ενός. Ήταν ο Έρβιν Σρέντιγκερ, (Νόμπελ 1933) που το 1940, το ενέταξε στις διαλέξεις του και το 1943, στο εμβληματικό βιβλίο του «Τι είναι η ζωή».
Αυτά λοιπόν για τον Ντελμπρούκ και την εμπλοκή του με τον επιφανή Ρώσο γενετιστή.
Ο ίδιος επιστήμονας, αφού πλέον είχε τιμηθεί με το βραβείο Νόμπελ, όπως μας πληροφορεί το δεύτερο βιβλίο, η “Κοινωνία των γονιδίων” έγραψε κάτι που δημιουργεί έκπληξη ότι προέρχεται από κάποιον ακραιφνή αναγωγιστή, όπως θα έπρεπε να ήταν ένας επιστήμονας - φυσικός, κατά τις βασικές σπουδές του.

Δείτε λοιπόν τη βιολογική αρτιότητα που εμπεριέχεται σε δυό μόλις γραμμές, όταν αναφερόταν στα κύτταρα: «Κάθε κύτταρο αντιπροσωπεύει περισσότερο ένα ιστορικό, παρά ένα φυσικό γεγονός… κάθε ζωντανό κύτταρο ενσωματώνει την εμπειρία δισεκατομμυρίων χρόνων πειραματισμού τον οποίον διενέργησαν οι πρόγονοί του».