Τo 1794 στην ημερήσια διάταξη μιας συσκέψεως των μελών του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας των Παρισίων, κύριο θέμα ήταν η πρόσληψη ενός νέου επιστήμονα. Ο Λαμάρκ εισηγήθηκε να προσληφθεί ένας ζωγράφος, χρήσιμος για την εικονογράφηση των εκθεμάτων, αντί ενός άλλου υποψηφίου που ήταν ένας νεαρός ταλαντούχος συγκριτικός ανατόμος. 

Όμως παρά την εισήγηση του Λαμάρκ, ο ανατόμος αυτός τελικώς κατάφερε να βρει μια θέση στο Μουσείο και να προσληφθεί· όμως δεν ξέχασε ποτέ την απόρριψή του από τον Λαμάρκ, με τον οποίο άλλωστε συγκρούστηκε σφοδρά, κατά τη διάρκεια της λαμπρής καριέρας του, για το ζήτημα της Εξέλιξης. 

Ο Λαμάρκ ήταν υπέρ της μεταβλητότητας των ειδών, την οποία εξηγούσε με βάση τους δύο νόμους του - της κληρονομικής μεταβίβασης των επίκτητων χαρ/κών και της αρχής της χρήσης και αχρησίας), σε αντίθεση με τον νεαρότερο συνάδελφό του, που απέρριπτε την οργανική εξέλιξη, προβάλλοντας το επιχείρημα, ότι αν τα όργανα τροποποιούνταν, ανεξάρτητα το ένα από το άλλο, τότε θα καταστρεφόταν η λειτουργική ολότητα που επιτρέπει σε έναν οργανισμό να επιβιώνει.


Η αντιπάθεια του ανατόμου για τον Λαμάρκ ήταν τόσο μεγάλη, ώστε να ακολουθήσει τον Λαμάρκ, ως και στον θάνατό του.  Και πράγματι όταν παραγγέλθηκε στον Κυβιέ- διότι αυτός ήταν ο ανατόμος για τον οποίο μιλάμε- να συγγράψει μια ελεγεία για τον θάνατο του Λαμάρκ, η "ελεγεία" αυτή, αν και τάχα επαινετική, πρώτον ήταν τόσο εξώφθαλμα εμπαθής, ώστε κανείς εκδότης να μην θελήσει να τη δημοσιεύσει, τουλάχιστον όσο ζούσε ο Κουβιέ, και δεύτερον τόσο ευρηματική, ώστε να καταστεί μνημειώδης στον τομέα των "ακαδημαϊκών μαχαιρωμάτων".

Ένα  απόσπασμά της, στο οποίο ο Κυβιέ αναφέρεται στη "θεωρία της ζωής" του Λαμάρκ, αρκεί για να καταδειχτεί η ασίγαστη αντιπάθειά του προς αυτόν. 

"Ανεξάρτητα από τα πολλά λάθη στις λεπτομέρειες, βασίστηκε επίσης σε δύο αυθαίρετες υποθέσεις. Η μία είναι ότι το σπερματικό υγρό (σ.μ. ως μια ζωική αύρα), οργανώνει το έμβρυο και η άλλη, ότι οι προσπάθειες και οι επιθυμίες (σ.μ. εννοεί των οργανισμών) μπορούν να δημιουργήσουν τα όργανα. Ένα σύστημα που βασίζεται σε τέτοια θεμέλια, μπορεί να διασκεδάσει τη φαντασία ενός ποιητή ή να το εμπνευστεί ένας μεταφυσικός…, αλλά δεν μπορεί να αντέξει, ούτε για μια στιγμή στον έλεγχο ενός που έχει ανατάμει ένα άκρο, σπλάχνα ή έστω ένα φτερό"…

Ακόμη κι έτσι όμως ο Κουβιέ υπήρξε ένας σημαντικός επιστήμων. Παρά την αντίθεσή του στην ιδέα της οργανικής εξέλιξης, την εξυπηρέτησε έμμεσα, συμβάλλοντας στην καθιέρωση της Παλαιοντολογίας, ως διακριτού επιστημονικού κλάδου. Ήταν τόση η δεινότητά του στον συσχετισμό και στη σύγκριση απολιθωμάτων, ώστε με βάση τις πληροφορίες που του παρείχαν, να μπορεί να ανασυστήνει, από ένα μόνο μικρό τμήμα απολιθώματος που έπεφτε στα χέρια, ολόκληρο το όργανο. Στη Συστηματική κατάταξη που εκπόνησε προσέθεσε τη βαθμίδα του Φύλου, και ενέταξε σε αυτήν, πολλά από τα χιλιάδες απολιθώματα που είχε βρει και μελετήσει.